Akhisar’da Bir Yolsuz

O.’ya

kaçacak yerim mi var imgesinden bir yanılgının

çantaların ağırlığından kalkıp da otobüslerin

cam kenarlarına yapışan suretlerin.

televizyonun hafif mırıltısı dolar yoksul yörüklerin

ancak bir çadır şekilsizliğindeki

derme çatma evlerine –ki

kurumakta olan nanenin odalara sızmaktadır

anılarla yüklü kokusu

mahallelerinde bütün oynayan ağlayan küfreden

çocuklarının kara kuru hallerinde saklıdır

seninle dolaştığım bütün bu zamanın sancısı.

ellerim sende kalsın, ben bu çocuklara sarılamam.

bir yörüğün jandarmanın dağıttığı çadırından

evinin kızılında kaybolan oyuncak bebeğine bir kürd’ün

nece yol vardır?

Nakarat

bir zaman oldu ki gecelerden geçen

ellerinin yumuşak varlığının gölgesini düşleyip

bütün bu yolları kat edemeden kalmıştım.

(bazı hoş tılsımlar vardır, sessizce kadehe dolarlar

veya sarılırlar bir ak kağıda, alacasında dumanlarının

gölgeler uzar, şarkılar hislenir)

işte böyle yolları kat edemediğim bir gün

rüyamda bir çadırın içinde bulmuştum kendimi imgesinde

büyük çorak toprakların.

Sahi ben sana vermiş miydim, yeşil dağlarının yorgun göçebelerinin

geçerken jandarmalardan saklayıp kendi kafilelerini

sessizce söyledikleri türkünün sözlerini?

“yüklenüp karanluğu, ışıklara yürürün,

yıldızlaru aş edüp, rüyalara yürürün,

göç dedüğün heç bitmez, bilünmeze yürürün...

gurbettür memleketüm, yanluzluğa yürürün...”

29 Haziran 2015