 |
| Begüm Bitir - Dönüp Bakmak |
yağmurunun en güzelini taşıyordu kadıköy
vapuru
camlarının kenarlarında hüznünün
buğusuydu
akıp gitmekte olan bir zamanın
silik izlerinin.
“ey akşam vapuru
sana mı kalır dünya
ben o yağmurlu iskeleye inmem,
inmem.”
karaköy’e inen dar sokaklarında
adımlarımın geçmişini kaybettim
istanbul’un. yoksul ve zengin
yürekli
mendilci çocuklarının
yetim başlarından enselerine akan
yağmur sularının soğuğunda,
üşümüş ellerimi bıraktım.
neyi kaybetmiş olmanın kaygısıydı
dönüp baktığımda saçlarının
siyahlığında
kırılgan hislerin karman çorman
imgesinin,
yorgun bedeninin üzerinden akıp
giden.
sen daha doğmadan kazınmış bir
çizginin
uçsuz bucaksız yitip gittiği ufka
-yürüyorum.
kader dediğin beş harfli bir kelime
kederi hafifleten
güneş kırmızı alevler içinde
batıyor denizin üzerinden.
02 Temmuz 2015
Resmini kullanmama izin verdiği için Begüm Bitir'e sonsuz teşekkürlerimle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder