"Auschwitz'den sonra şiir yazmak barbacadır."
Theodor W. Adorno
karanlık gecelerin en dibinde
insan kalabalıklarının
kamyonların, otobüslerin, sürgünlerin
ve sürgün taşıtlarının-
en derininde
odalar, yapılar, mağaralar dolusu insan
ve katilin ismi;
insanların umutlarını anlıyorum.
hepimiz hissetmedik mi?
h
i
s
s
etmedik mi içimizdeki
canavarı?
yaşam-işte adını sen koy/hangi çocuk ağlasın/hangi çocuk büyüsün
karar vermedik mi?-
]acılar[bir kış günü gibi, karın ince ince serpiştirdiği
umutsuzca soğuk bir kış günü
{en derinimde
bir dayım vardı benim
sakattı/arabası vardı
dilenciydi, kış günü}
ağlıyorsam eğer
engelleyemiyorsam kendimi
affedin beni
neyi gördüm oldum olası:
bir çocuk gördüm
ne yaşadım ki?
ne bedel ödedim
ağlıyorsam eğer
unutun beni;
bir kış günü gibi
tüm çocuklar/elele tutuşsa/ve ağıt yaksa/şu yaşlı ruhlarımızı-dünyamızı/arındırabilirler mi?
)şimdi neyin iyi olduğunu ben de unuttum,
ben hiç katil olmadım
sen hiç katil olmadın
ben uçak kullanmayı bile bilmem(
kabuslarımda beni ziyaret eden çocuklar
şiirlerimde beni adım-adım izleyen çocuklar
yalvarırım gözlerime bakın,
öyle yıldız dolu ki gözleriniz,
ben de
belki arınırım,
yalvarırım.
19 Haziran 11
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder